راهیان کوی دوست

همه میدانند که انسان فانی و رفتنی است، همه میدانند روزی کار دنیای فانی به سرخواهد آمد
ولی چرا ما انسان ها خود را به خواب میزنیم ؟
چرا با علم به اینکه جهان هستی خدایی دارد ، رفته رفته انسان ها از خدا فاصله میگیرند و به قیامت جاهل ؟
هر چه سن و عمر انسان ها کمتر و علم انها نسبت به دنیای فانی و نه دنیای باقی ، بیشتر می شود ، جسور تر و غافل تر می شوند
یه مقایسه ی سر انگشتی نسبت به آدمای دوره های قبل با امای عصر حاضر که انجام بدیم ، کامل مشخصه دنیایی که ما در ان در حال زندگی هستیم رو به انتهاست
این از وقایع و حوادث و سختی روزگار و تلاهای آسمانی و … کامل مشخصه
دوستانه میگویم : کمی فکر خود باشیم…