راهیان کوی دوست

#به_قلم_خودم
#همنوا_با_ابوحمزه
#فراز_اول

اِلهی لا تُؤَدِّبْنی بِعُقوُبَتِکَ خدایا مرا به مجازات و عقوبتت ادب مکن

واژه واژه دعای ابو حمزه پر است از ندایی از سر خضوع و فروتنی ، زمان قرائتش یاد ناله های کمیل بن زیاد افتادم آنجایی که می گوید : خدایا! از تو درخواست می کنم، درخواست بنده ای فروتن، خوار و افتاده، که با من مدارا نمایی و به من رحم کنی و آنجا که می گوید : به خود ستم کردم و از روی نادانی جرأت نمودم.
من هم به مانند #کمیل_بن_زیاد ناله سر می دهم آن هم در ماه مبارکی همچون رمضان که لحظه لحظه هایش ، پروردگار منزهم دنبال بهانه ای است تا ببخشد و عفو کند و با خضوع و خشوع و فروتنی می گویم: ای خدای من و سرور و پروردگارم، آیا مرا به آتش دوزخ عذاب نمایی، پس از اقرار به یگانگی ات و پس از آنکه دلم از نور شناخت تو روشنی گرفت و زبانم در پرتو آن به ذکرت گویا گشت و پس از آنکه درونم از عشقت لبریز شد و پس از صداقت در اعتراف و درخواست خاضعانه ام در برابر پروردگاری ات، باور نمی کنم.

خدایا نیک می دانی بلایم بزرگ شده و زشتی حالم از حدّ گذشته و کردارم خوارم ساخته و زنجیرهای گناه مرا زمین گیر نموده و دوری آرزوهایم مرا زندانی ساخته و دنیا با غرورش و نفسم با جنایتش و امروز و فردا کردنم در توبه مرا فریفته، ولی به مهربانی و رحمت تو امید فراوان دارم ، خدا یا تمام سعیم این است که بر هوای نفس غلبه کنم و بنده ای شوم که خواست تو است.
پس دستم که همیشه گرفته ای را رها مکن و مرا که نیست تحمل عذاب و عقوبتت را ، با عقوبت و عذاب مجازات نکن ، که سخت ضعیف و ذلیل و مسکین و مستکین هستم و بدن نحیفم را یارای تحمل عقوبت و عذابت نیست .